De plaats binnen de Technische Universiteit Delft

Het is nooit zo simpel om uit te leggen hoe de structuur van onze akoestsche onderwijs- en onderzoekgroep in elkaar zit. Dat komt ook omdat de structuur toch minstens eenmaal per decennium wordt omgegooid en de naam welhaast jaarlijks wordt gewijzigd. De huidige stand is (geloof ik):

•     Technische Universiteit Delft

      •     Faculteit Bouwkunde

            •     Afdeling Bouwtechnologie

                  •     Climate Design

                        •     Bouwfysica

                              •     Akoestiek

We proberen de akoestiek binnen Bouwkunde sterk te richten op de toepassing in architectuur en stedenbouw.

 

Deze site en het TU-onderwijs

Ondertussen gaat het onderwijs aan de Faculteit steeds door. Aan eerstejaars worden de beginselen van de akoestiek uitgelegd, waarbij naast ruimte-akoestiek ook verkeerslawaai en geluidisolatie wordt gedoceerd. In de hogere studiejaren zijn het eigenlijk altijd individuele studenten die lol in akoestiek hebben. Die nemen dan soms tevens een deel van het onderzoek voor hun rekening.

Het vak is ook verteld in vele lezingen buiten de TU. Daarbij bestond het publiek enerzijds uit audiologen die wel een stootje wiskunde kunnen velen, anderzijds uit artsen op herhaling, architecten in de praktijk, logopedisten of medewerkers van instellingen. Door die verschillende niveaus is het idee gegroeid om de site in "lagen van moeilijkheid" op te bouwen. In een boek leidt dat tot veel geblader tussen de hoofdtekst en de bijlagen, in een site ook. Alleen zijn een paar muisklikken altijd veel sneller dan het omslaan van vele pagina's.

 

Het project en de personen

Het werk is rond 1995 gestart door Rien van der Voorden en Lau Nijs en kwam in een stroomversnelling toen ons door het Erasmus Medisch Centrum werd gevraagd om mee te werken aan de verbetering van de akoestiek in ruimten voor verstandelijk gehandicapten. De trekkers van dat project waren Heleen Evenhuis (Hoogleraar in de Geneeskunde voor verstandelijk gehandicapten) en Hans Verschuure (audioloog in het Erasmus ziekenhuis), die werden bijgestaan door Anneke Meuwese als (toen nog) promovenda.

Binnen de TU is veel werk aan het project besteed door Daniëlle van Berlo binnen het kader van haar afstuderen. Zij is opgevolgd door Konca Şaher als promovenda en Monika Rychtáriková als research fellow. Monika werkt tegenwoordig in Leuven, waarbij nog regelmatig kennis wordt uitgewisseld. Konca heeft een paar jaar gewerkt als adviseur in Londen. In die tijd heeft zij haar TU-proefschrift voltooid (in 2013). Sindsdien is zij werkzaam in Istanbul. Voor een link naar het proefschrift wordt verwezen naar webpagina F. Artikelen.

De site is gestart in 2007. Het technisch fundament is gelegd door Roeland Jimenez, de inhoud is vooral geschreven door Lau Nijs, maar zonder de bijdragen van Konca Şaher en Monika Rychtáriková was het niet gelukt. Verder heeft Martin Tenpierik teksten verbeterd en heeft Niels van Dijk een grote bijdrage geleverd aan de totstandkoming van de PDF's.

 Steeds wordt allereerst een html-pagina gemaakt, die ook als eerste wordt gepubliceerd. Vervolgens vereist een pdf-bestand een eigen lay-out plus een aanpassing van de tekst en de figuren.

Waar andere TU-medewerkers of mensen van buiten de TU hebben bijgedragen (Aart Schuur, Rinus Boone, Hans Nijs, Peter Heringa, Peter Bijvoet, Stanley Kurvers) is dat expliciet vermeld. Zinnige kritiek van buiten de TU (Guus Klamerek, Guido Rockx, Marten Valk, Jaap van der Linde) is verwerkt.

 

Fotoverantwoording

Er is gepoogd om nogal wat foto's op te nemen ter illustratie en verheldering van de tekst. Het lijkt dan simpel om goed beeldmateriaal te vinden; de hoeveelheid foto's en filmpjes op het internet is immers overweldigend.

Maar dat valt tegen. Foto's zijn te klein, te onscherp, net uit de verkeerde hoek genomen of het akoestisch plafond staat er niet op. Er zit dan weinig anders op dan de foto's zelf te maken. Dat haalt geen professionele standaard, maar scherpte en afmetingen zijn meestal wel in orde. Bovendien laat het budget geen fotosafari toe naar bijvoorbeeld Sydney om het Sydney Opera House te fotograferen.

En dan zijn veel van de overblijvende, goed bruikbare foto's ook nog eens beschermd door auteursrechten. Wij willen die graag respecteren, maar wij kunnen en willen geen 150 euro per jaar betalen voor een foto die 50 jaar geleden is gemaakt en waarvan de fotograaf en zijn echtgenote al een paar decennia geleden zijn overleden.

Er is echter nog een groot euvel: minimaal 80% van de fotografen en uitgevers geeft helemaal geen antwoord, noch op emails, noch op brieven. Gelukkig reageert van de overige 20% het grootste deel positief of zelfs enthousiast op onze vragen.

 

In die paar gevallen dat we ons niet helemaal zeker voelen kunnen rechthebbenden zich alsnog melden, maar we zullen ons wel beroepen op het "fair use"-principe dat reproductie van beeldmateriaal voor onderwijsdoeleinden toestaat. Daarom ook is steeds gestreefd naar een naamsvermelding voor zover die te vinden is.